De tunnels van Cu Chi

Vanmorgen werd ik na slechts twee uurtjes geslapen te hebben wakker uit een zware nacht. De airco deed het niet en er was wel een ventilator op de kamer, maar dat maakte niet veel verschil. Afkoelen onder de douche was ook geen oplossing, want daar kwam maar een klein straaltje uit waarmee ik amper de shampoo uit mijn haar kon wassen. Op een gegeven moment ben ik met mijn kussen aan het voeteneind gaan liggen, want zo was ik dichter bij de ventilator maar het hielp allemaal niet. Het was zo warm in mijn kamer dat mijn gezicht pijn begon te doen van het zweten. Op een gegeven moment was ik zo geïrriteerd dat ik mijn nachthemd zo naar beneden gelopen ben en het kon me ook niet meer schelen wie ik onderweg tegen zou komen. Eenmaal beneden lag de jongen, die in het hotel werkt op de bank te slapen en zijn Engels was heel gebrekkig. Ik maar weer naar boven om toch maar weer proberen te slapen. Ik baalde echt toen ik twee uur later weer wakker werd. Ik zou opgehaald worden voor een excursie en voelde me echt een dweil! Ik heb alsnog die jongen erbij gehaald, want inmiddels was hij ook wakker en hij bleef een tijdje aan de airco prutsen. Nu heb ik al weleens last van een ochtendhumeurtje ,maar na twee uur slaap en je ellendig voelend van de hitte in de tropen, dan geef ik eerlijk toe ben ik VERSCHRIKKELIJK. Dus toen de beste jongen zei dat hij hem ging maken en eindigde met ok. Zei ik boos het is helemaal niet ok! Na het ontbijt ben ik naar de wel Engels sprekende receptioniste gegaan met de vraag hoe ze mij een kamer kon verkopen waar de airco kapot was. Kreeg ik terug dat het mijn eigen schuld was en dat ik het had kunnen controleren en op elk moment in de nacht er iemand bij had kunnen halen. O ja en die was helemaal leuk, want de airco ging wel vaker stuk. Ik bedacht me het voor op dat moment maar even zo te laten. De jongen die ons voor de excursie ophaalde was erg aardig en sprak goed Engels. De eerste Vietnamees, die ik echt kon verstaan! En doordat hij zo boeiend vertelde lukte het me zelfs een tijdje wakker te blijven tijdens het rijden :). Onderweg stopten we bij een werkplaats van gehandicapten. Zij maakte daar de bekende Vietnamese spullen van lak. In Hanoi had ik ook al gezien hoe ze dat doen. Wel even van de gelegenheid gebruik gemaakt om een verse mango smoothie te kopen. Onderweg vertelde de gids nog wetenswaardigheden over Vietnam en wat we onderweg zagen. Grappig was dat er veel plekken waren met groepjes bomen waar allemaal hangmatten aan hingen. Daar kunnen mensen, die onderweg zijn even wat drinken en lekker chillen. Toen we bij de tunnels aankwamen voelde ik me net een klein kind, want ik vond het gewoon spannend dat ik ook zo'n tunnel in zou gaan. De tunnels speelden een sleutelrol tijdens de Vietnamoorlog en waren van groot belang bij het verslaan van Amerika. Ze zijn met spaden gegraven en deze tunnels lagen in een belangrijk strategisch gebied. De stelsels omvatten leefvertrekken, keukens en ziekenhuizen. Ze werden gebruikt om te ontkomen aan bombardementen, om zich voor de vijand te verstoppen en voor verrassingsaanvallen. De Amerikanen wisten dat de tunnels bestonden en gebruikten technologie en speurhonden om ze te vinden, maar dit lukte nooit helemaal, omdat de tunnels werden verlegd en uitgebreid om ontdekking te voorkomen. De tunnels hadden ook drie lagen.Eerst kregen we een " konijnenhol" te zien. Daar kon de Vietcong snel in en uit om de Amerikanen in de gaten te houden. Daarna zagen we wat ingangen van tunnels. De ingang is heel smal gemaakt en daarna wordt het ietsje breder. Zodat de Amerikanen dachten dat daar nooit mensen doorheen konden en er niets was. Daarna kregen we de zelfgemaakte wapens van de Vietcong te zien en het was echt afgrijselijk. In die boobytraps wil je echt niet trappen de een nog afschuwelijker dan de andere. De Vietcong gebruikte de materialen van de Amerikanen gewoon weer en je kon aan de hand van uitbeeldingen met poppen zien hoe ze dat deden. Ook maakten ze sandalen van rubber op zo'n manier dat je nauwelijks voetafdrukken ziet of dat de voetafdrukken de andere kant op wijzen. Daarna kon je kogels kopen van welk geweer je maar wilde en de kogels afschieten op een schietbaan. Elke keer als er een geweer afging, dacht ik dat mijn hart uit mijn lichaam viel. Iedereen uit ons groepje wilde gaan schieten behalve ik. Op die plek zijn al genoeg gruweldaden gebeurd, waarom nu voor fun even overdoen? Ik houd niet van met wapens spelen. Make love not war. En je denkt toch niet dat ik mijn geld letterlijk de lucht in ga schieten? Dus ik werd ingezet als fotograaf van een Maleisisch meisje dat mee was. Ja jullie lezen het goed IK. Het lijkt een grapje, want ik spring bij vuurwerk al op, maar het was echt zo. Ik kon alleen maar denken OMG. Braaf van die oorbeschermers opgezet en ben blij dat toen ik daar stond niet mijn hoofd gefotografeerd werd ;). Langzamerhand liepen we op de tunnel af, die wij als toeristen mochten bezoeken. Het eerste gedeelte was voor ons toeristen 20 cm breder gemaakt en aan het einde had de tunnel de oorspronkelijke grootte. Ik vond het echt spannend en zeulde ook nog een schoudertas mee. Het was daar in die tunnel heet! Het leek alsof ik onder de douche stond zo was ik aan het zweten! Sommige stukken kon ik gebukt lopen, andere stukken moest ik op mijn hurken of zelfs kruipen.Tussendoor kon je ook nog een soort van trappetje of gat tegenkomen,waar je op of door moest. Aan de zijkanten had je open plekken voor als mensen elkaar moesten passeren. Het is echt zwaar om je daar voort te bewegen als je het niet gewend bent en met maar twee uur slaap was ik aan het einde bekaf. Het laatste stuk was originele breedte en daar moest ik oppassen dat ik niet klem kwam te zitten. Dat stukje kon je overslaan en het echtpaar na mij koos dan ook eieren voor hun geld. Gelukkig hielp iedereen elkaar aan het einde omhoog takelen, want anders had ik er nu nog ingezeten. Vervolgens kon je ook nog een heel stuk originele tunnel doen. Het kleinste en dunste vrouwtje van de groep was moedig en trotseerde inklemmingsgevaar. Ik droop van het zweet en dacht nog even na over de schorpioen, die sommigen in de vorige tunnel gezien hebben en ik heb bedankt. We kregen nog een soort hut uit die tijd gezien, die heel beschut stond en waar de keuken was. Het was zo gemaakt dat tijdens het koken de rook niet naar boven ging, maar een beetje mistig naar de zijkant. Zodat als ze ' s morgens zouden koken en er nog een beetje dauw was de Amerikanen ze niet zouden ontdekken. We hielden even pauze en dronken thee uit van die kleine Vietnamese kopjes en daarbij aten we een stuk tapioca dat we in een mengsel van sesamzaad met iets van pinda/cashewnoot doopten. Het was best te eten en de Vietcong at dit tijdens de oorlog veel om toch aan goede voedingsstoffen te komen. Om een uurtje of twee was ik weer terug, maar te moe om nog Kris kras door Saigon te gaan, dus ben een beetje in dezelfde buurt als gisteren gebleven. Daarbij kreeg ik bij terugkomst toch wel de excuses over de airco van de receptioniste en ben ik naar een andere kamer verhuisd. Het was fijn want de airco doet het prima en een heerlijke douche. De man, die gisteren al druk bezig was met mijn tattoo's sprak me weer aan. Hij vertelde dat hij ook voor een tattoo aan het sparen was en over twee maanden werd hij gezet. De tattooshop was in de buurt en die wilde hij me vanavond wel laten zien. Zo gezegd zo gedaan. Ik dacht het lijkt me wel interessant om eens te kijken hoe dat hier in Vietnam gaat. Deze artist was echt goed, professioneel en hygiënisch. Bleek dat hij "stage" gelopen had in Frankrijk en ook regelmatig conventies bezocht. Ik mocht even kijken en ik zag een Fransman en Nieuw Zeelandse zitten voor hun voor eeuwige souvenir. Het meisje heeft volgens mij niet aan de gevolgen gedacht, want bij de kassa kreeg ze tranen in haar ogen toen ze hoorde dat ze even niet meer in de zon mocht en ook niet gaan zwemmen. Of misschien was de traan in verband met spanning/pijn? Morgen weer een nieuwe excursie. Dan ga ik naar de Mekongdelta.